Nazwa różaniec odnosi się do przedmiotu, modlitwy na nim odmawianej oraz do nabożeństwa.
Różańce najbardziej popularne są w wierze katolickiej. Choć znają je także w prawosławni, luteranie i anglikanie. (Nie występują jedynie u protestantów.) Różnią się tylko sposobem odmawiania jako modlitwy. W kwestii rzeczy, wyglądają tak samo, to połączone ze sobą koraliki lub tzw. paciorki w stałym układzie z krzyżykiem. Mają one ogromną wartość dla osób wierzących, modlenie się na nich uspokaja, a także daje nadzieję i często bardzo pomaga. Uznaje się, że modlitwa różańcowa ma ogromną moc. Wszak Maryja będąc Królową Różańca Świętego, nie odmawia zwracającym się do niej Swoim dzieciom ufnie uciekającym się do Niej poprzez modlitwę za pomocą tego przedmiotu.
Na różańcu można odmawiać modlitwę różańcową, koronki, litanie oraz Nowennę Pompejańską, która znana jest jako ta nie do odparcia.
Każde dziecko w wieku ośmiu/dziewięciu lat dostaje swój pierwszy różaniec w trakcie przygotowań do przyjęcia sakramentu Komunii świętej. Wtedy też uczy się z niego korzystać, a wiedza ta zostaje z nim na całą ziemską wędrówkę. Życie człowieka także się kończy z tym przedmiotem, bowiem wkłada się go do trumny osoby wierzącej, najczęściej zaplatając na dłonie.
Różaniec jako przedmiot ma dwie formy: kieszonkowego czyli tzw. dziesiątki, zakładanej na palec lub nadgarstek lub pełnej składającej się z pięciu dziesiątek. Często przywożony jest jako prezent czy pamiątka z pielgrzymki z sanktuarium-miejsca kultu religijnego w Polsce (np. Częstochowa, Licheń) lub za granicą (Ziemia Święta,Watykan, Medjugorje, Fatima, Loreto itp.) Zdarza się także, że podczas audiencji z Ojcem Świętym, wierni przynoszą ze sobą różańce i proszą Go o błogosławieństwo.
Nabożeństwa różańcowe w kościele katolickim odmawiane są każdego roku w miesiącu październiku przed lub po Mszy świętej.
Niewątpliwie osobom wierzącym różaniec w każdej formie jest bliski.
